50 килограмм шиддатли темир симни тайёрлаш ва ишлатиш усуллари

Барбад сим, ки вазни он 50 кило аст

Барбад сим (barbed wire), як василаи маъмул дар соҳаи кишоварзӣ ва сохтмон аст, ки барои муҳофизати хизи зиминҳо, чарогоҳҳо ва заминҳои дигар истифода мешавад. Он аз симҳои устувор ва буришҳои хурсанги навъҳои гуногуни металлӣ сохта шудааст, ки дар махзани он бо муфассал назаррасӣ намуда, симҳоро ба ҳам ороиш мекунад. Мақсад аз истифодаи чунин васила, аз як тараф, таъмин намудани муҳофизат дар пеши хисоротҳои номатлуб ва аз тарафи дигар, нигоҳ доштани ҳайвоноти хонагӣ ва заминҳо мебошад.

Вазни барбад сим, ки 50 кило аст, ин маънои амиқтари истифодаи он ва баробарии сифати он дар сохтмон ва кишоварзиро доир мекунад. Вазни зиёд инъикоскунандаи устуворӣ ва дарозумрии маҳсулот мебошад. Ин мизон, ки баробар ба 50 килограм аст, нишон медиҳад, ки ин сим барои истифодаи дарозмуддати дар шароити сахт имконпазир аст.

Симҳои барбад, бо конструксияи махсуси худ, на танҳо барои пешгирии воридшавии одамон ба хисорот, балки инчунин барои нигоҳ доштани ҳайвоноти вазнини кирм ва хасро дасти бемор ва ё заифи мубтало нест. Он инчунин метавонад дар сохтмонҳои муосир, барои муҳофизати биноҳо, коргоҳҳо ва дигар объектҳо истифода шавад.

Истифодаи барбад сим, ҳатто дар заминҳои кишоварзӣ, имкон медиҳад, ки деҳқонон заминҳои худро муҳофизат кунанд, аз воридшавии ҳайвоноти шарафманд ва дигар хисоротдороне, ки метавонанд зарар расонанд, бароҳат бимонанд. Агар равиши устувор ва дақиқ бошад, он дар тайёраи дуимдори имкон медиҳад, ки заминҳои кишоварзӣ таносубан зиёд шаванд.

Кобиш ва хати симҳои барбад, одатан аз пӯлоди устувор ва шикаста сохта мешавад, ки бо ёрии технологияи муосир коркард шудааст. Ин технологияи нав боқимонда чанд самтҳои сифатро нигоҳ медорад ва баръакс, қувваи комил ва самаранокии онро самараноктар мекунад. Пас, барбад симе, ки вазн ва сифати онро таъмин мекунад, ба корбарон инъикос мекунад, ки чӣ гуна метавонанд дар коркард ва истифодаи он самаранок бошанд.

Натиҷа, истифодаи барбад сим бо вазни 50 кило, ин мутобиқат ва таъмини босифати махсулотро дар роҳи истиқболи инъикос мекунад. Барои ҳар як деҳқон, сохтмонгар ва ё соҳибкор, барбад сим на танҳо як василаи муҳофизат, балки аломати устуворӣ ва муассир аст. Бо истифодаи он, одамон метавонанд боварӣ ҳосил кунанд, ки маводи онҳо формати муҳофизатро ба даст меорад ва хисорот, ки метавонад, хисор расонд, куперат.

Ашёи воридот ва иқтисодҳои кишварҳо, вақт дар вақт дучор мекунад, ки самаранокии барбад сим ва нигоҳ доштани онро бо талаботҳои замон мутобиқ сохта шавад. Бо ин тарз, метавон боварӣ ҳосил кард, ки ҳар як муҳити корӣ бо барбад сим ҳамчун усули классикӣ ва самаранок муҳофизат шуда, дар рушди иқтисоди миллӣ соҳиби саҳм хоҳад буд.